زن ها از عـادی شدن

از تکراری شدن

از مثل روز اول نبودن

می تـرســند ... !

زن ها را مـثل روز اول دوست بـدارید ...

عید، بهترین بهانه است


برایم بوسه ای


لای قرآن بگذار..




بهار منصوری


 

دوستت‌ دارم‌ُ

با تو لج‌ بازی‌ نمی‌کنم‌ !

مانند کودکان‌،


سَرِ ماهی‌ها با تو قهر نخواهم‌ کرد:

ماهی‌ِ قرمز مال‌ِ تو،


ماهی‌ِ آبی‌ مال‌ِ من‌...

هر دو ماهی‌ مال‌ِ تو باشدُ


تو مال‌ِ من‌ !



نزار قبانی

این همه کلاغ می خواهد چکار؟


این شهر


تنها خبرش تویی


که بر نمی گردی!




مهدی نعمت زاده

نامه ات را هنوز می خوانم


گفته بودی بهار می آیی


می نویسم قطار


اما تو


با کدامین قطار می آیی...؟!




(عمران میری)


 

در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد

کس جای در این خانه ویرانه ندارد


دل را به کف هر که دهم باز پس آرد

کس تاب نگهداری دیوانه ندارد


در بزم جهان جز دل حسرت کش مانیست

آن شمع که می‌سوزد و پروانه ندارد


دل خانه عشقست خدا را به که گویم

کارایشی از عشق کس این خانه ندارد


گفتم مه من! از چه تو در دام نیفتی

گفتا چه کنم دام شما دانه ندارد


در انجمن عقل فروشان ننهم پای

دیوانه سر صحبت فرزانه ندارد


تا چند کنی قصه ز اسکندر و دارا

ده روزه عمر این همه افسانه ندارد




"حسین پژمان بختیاری"

نه وصلت دیده بودم کاشکی ای گل نه هجرانت

که جانم در جوانی سوخت ای جانم به قربانت


تحمل گفتی و من هم که کردم سال ها اما

چقدر آخر تحمل بلکه یادت رفته پیمانت


چو بلبل نغمه خوانم تا تو چون گل پاکدامانی

حذر از خار دامنگیر کن دستم به دامانت


تمنای وصالم نیست عشق من مگیر از من

به دردت خو گرفتم نیستم در بند درمانت


امید خسته ام تا چند گیرد با اجل کشتی

بمیرم یا بمانم پادشاها چیست فرمانت


شبی با دل به هجران تو ای سلطان ملک دل

میان گریه می گفتم که کو ای ملک سلطانت


چه شبهایی که چون سایه خزیدم پای قصر تو

به امیدی که مهتاب رخت بینم در ایوانت


به گردنبند لعلی داشتی چون چشم من خونین

نباشد خون مظلومان؟ که می گیرد گریبانت


دل تنگم حریف درد و اندوه فراوان نیست

امان ای سنگدل از درد و اندوه فراوانت


به شعرت شهریارا بیدلان تا عشق میورزند

نسیم وصل را ماند نوید طبع دیوانت



"شهریار"

هنرم کاش گره بند زر و سیمم بود

که به بازار تو کاری نگشود از هنرم

سیزده را همه عالم بدر امروز از شهر

من خود آن سیزدهم کز همه عالم بدرم



شهریار

زور که نیست


تو



باید مال من باشی!

(بهرنگ قاسمی)

بهار آمد وُ، نیامدی،

اما پرستوها

بذر تو را آوردند.

زمینْ جای مناسبی نبود،

در دلَ‌م کاشتمَ‌ت!



( رضا کاظمی )

با تو نیستم ..!! تو نخوان ..!! با خودم زمزمه میکنم ...!!!

من خوبم . . . من آرامم . . . من قول داده ام

فقط کمی تو را کم آورده ام

یادت هست می گفتم در سرودن تو ناتوانم؟!

واژه کم می آورم برای گفتن دوستت دارمها؟

حالا تـمــــــــام واژه ها در گلویم صف کشیده اند !

با این همه واژه چه کنم؟

تکلیف این همه حرف نگفته چه می شود؟!

باید حرفهایم را مچاله کنم و بر گردن باد بیاندازم . . .

باید خوب باشم !!

من خوبم . . . من آرامم . . . من قول داده ام

فقط کمی بی حوصله ام !!

آسمان روی سرم سنگینی میکند . . .

روزهایم کش آمده . . .

هرچه خودم را به کوچه بی خیالی میزنم ، باز سر از کوچه دلتنگی در میاورم

روزها تمام ابرهای اندوه در چشمان منند ولی نمی بارند

چون . . .

من خوبم . . . من آرامم . . . من قول داده ام

تمام خنده هایم را نذر کرده ام که گریه ام نگیرد

اما شبها . . !!

وای از شبها . . .

هوای آغوشت دیوانه ام میکند !

موهایم بد جور بهانه دستانت را میگیرند !

تک تک نجواهای شبانه ات لا به لای موهایم مانده اند !

کاش لااقل میشد فقط شب بخیر شبها را بگویی تا بخوابم ؛

لالایی ها پیشکش . . !!

من خوبم . . . من آرامم . . . من قول داده ام

فقط نمیدانم چرا هی آه میکشم

آه

و

آه

و باز هم آه . . .

خسته شدم از این همه آه کشیدن . . .

شبها تمام آه ها در سینه منند !!

آن قدر سوزناک هستند که می توانم با این همه آه ، دنیا را خاکستر کنم

اما حیف که قول داده ام

من خوبم . . . من آرامم . . . .

فقط کمی دلواپسم !!

کاش قول گرفته بودم از تو

برای کسی از ته دل نخندی .

می ترسم مثل من عاشق خنده هایت شود

حال و روزش شود این . . .

تو که نمی مانی برایش ، آنوقت مثل من باید

آرام باشد . . . خوب باشد . . . و . . . قول داده باشد

بیچاره . . .

غم که می آید در و دیوار شاعر می شود

در تو زندانی رفتار شاعر می شود

می نشینی چند تمرین ریاضی حل کنی

خط کش و نقاله و پرگار ، شاعر می شود

تا چه حد این حرفها را می توانی حس کنی

حس کنی دارد دلم بسیار شاعر می شود

تا زمانی با توام ، انگار شاعر نیستم

از تو تا دورم ، دلم انگار شاعر می شود

باز می پرسی چطور اینگونه شاعر شد دلت ؟

تو دلت را جای من بگذار ، شاعر می شود

گرچه می دانم نمی دانی چه دارم می کشم

از تو می گوید دلم هر بار شاعر می شود


نــــجــــمه زارع

آقا گمانم من شما را دوست...

حسی غریب و آشنا را دوست...


نه نه! چه می گویم فقط این که

آیا شما یک لحظه ما را دوست؟


منظور من این که شما با من...

من با شما این قصه ها را دوست...


ای وای! حرفم این نبود اما

سردم شده آب و هوا را دوست...


حس عجیب پیشتان بــودن

نه! فکر بد نه! من خدا را دوست...


از دور می آیـد صدای پـا

حتی همین پا و صدا را دوست...


این بار دیگر حرف خواهم زد

آقا گمانم من شما را دوست...



شعر از : نجمه زارع

تو مثل منی برف


راه می‌روی و آب می‌شوی...




شمس لنگرودی

سعـدی تمـام حسن تـــو را در غـزل نـگفت

حـالا شـدست نــوبـت مــا تـــازه کـارهــا ...!

حامد عسکری