این جا دوستت دارم

این جا

این جا

و این جا

این جایم درد می کند

این جا

این جا

و این جا

(جلیل صفر بیگی )


 

مثل آن چایی که می چسبد به سرما بیشتر
با همه گرمیم... با دل های تنها بیشتر

درد را با جان پذیراییم و با غم ها خوشیم
قالی کرمان که باشی می خوری پا بیشتر

بم که بودم فقر بود و عشق اما روزگار
زخم غربت بر دلم آورد این جا بیشتر

هر شب عمرم به یادت اشک می ریزم ولی
بعد حافظ خوانی شب های یلدا بیشتر

رفته ای ... اما گذشت عمر تاثیری نداشت
من که دلتنگ توام امروز ... فردا بیشتر

زندگی تلخ است از وقتی که رفتی تلخ تر
بغض جانکاه است هنگام تماشا بیشتر

هیچ کس از عشق سو غاتی به جز دوری ندید
هر قدر یعقوب تنها شد زلیخا بیشتر

بر بخار پنجره یک شب نوشتی :"عاشقم"
خون انگشتم بر آجر حک کنم : ما بیشتر...

====

( از مجموعه سرمه ای حامد عسگری)

یک چـــــیزهایی هســــت که نمـــــی شود

به دیــــگری فــــهماند، نمــــی شود گــــفت،

آدم را مســـــخره مــــی کـــــنند...

به گمانم برف می آمد آخرین باری که دیدمت

« گلچهره » را شجریان

با دهان تو می خواند

آمدم چیزی بگویم

صدایم در گوش سنگین برف فرو نرفت

خواستم صدایت را

برای همیشه پشت پرده ی گوش هایم پنهان کنم

کلماتت یخ زدند



کلماتت یخ زدند

و بغض آدم برفی غمگینی در گلویم گیر کرد


« هنوز دوستت دارم »

و فکر می کنم این جمله در تو دیگر اثر نکند

دوستت دارم

و فکر می کنم تنها در روزهای سرد زمستان است

که گاهی از کلماتم

بخاری بلند می شود .



=======

لیلا کردبچه

از مجموعۀ «حرفی بزرگتر از دهان پنجره»

قطارها سوت می‌کشند


و شاعرانی که نزدیک ایستگاه خانه دارند


شعرهای غمگین‌تری می‌نویسند



لیلا کرد بچه 

مبل ها را چیدم

پرده ها را کنار پنجره

قاب ها را به دیوار آویختم

بعد

دو فنجان چای ریختم

و فکر کردم به 365روز دیگر

که می توانم با چیدمانی دیگر

دوستت بدارم

====

چرا که نبودی/عزیزم

لیلا کردبچه


 

می‌گریزی از من


درستْ مثلِ اسبی وحشی


رَمَنده از هر جنبشی در علف‌زار.


بمان!


قول می‌دهمْ نفس‌درسینه‌حبسْ


فقط نگاه‌اَت کنم

( رضا کاظمی )

درست، پشت نگاهش ایستاده بود

و چشم‌هایش می‌گفتند

چند ماهی‌ست، حلقه‌اش را گم کرده

و نیمی از تخت‌خوابش را



مردی چنین را

زنانِ بسیار دوست می‌دارند

زنانِ بسیار

که گم‌کرده‌های بسیارتر دارند

و هرچه بر زمین ببینند

برمی‌دارند.


=======

لیلا کرد بچه


 

دوست داشتن کسی که

معنی دوست داشتنت را نفهمد

درست مثل توضیح دادن قانون نسبیت

برای مادر بزرگت است

تو چانه میزنی و او بافتنی اش را می بافد...




"آلبرت انیشتین"

شاید كفش هاى پاشنه بلند مى پوشد

تا كمى به آسمان نزدیك شود!؟

سادگى را خوب درك كنى

نمى گویى؛

زن ها زیاد پیچیده اند!

وقتى آسمان ابرى ست

هزار دل هم داشته باشى

مى گیرند و وِلت نمى كنند.

حالا كافیست سیگارت را خاموش كنى

گلویت را صاف

درست به چشم هاى زن خیره شوى و به این فكر كنى

از خدا دو كاسه عشق خواسته اى

و او هم "چشم" گفته است!


(بهرنگ قاسمی)


 

تنهایی‌ام را با لیوان‌های روی میز اندازه می‌گیرم

جایت در نیمه‌های پُـر، خـالی‌سـت

در نیمه‌های خالی، خالی‌ست


دهانم را می‌بندد

تلخِ حرف‌هایی که از گوش‌های تو بزرگ‌ترند

چشم‌هایم را، خوابی عمیق که تعبیرش تو نیستی

و «نیستی» معلم سختگیری‌ست

که «میم مالکیّت» را

از تمام دستور زبان‌ها خط زده ا‌ست.



«شب به‌خیر عزیزش»

فردا، دیگر تو را به یاد نخواهم آورد

و هر دو نیمۀ لیوانت را کسی پر خواهدکرد

که از موقّتی بودنِ دستورهای زبان

چیزی نمی‌داند.


==========

از کتاب چرا که نبودی لیلا کردبچه


 

من


برکه‌ای آرام بودم


تو


کودکی بازیگوش.


یک سنگ پراندی،


رفتی


یک عمر

آشفته شد خواب‌اَم


====

از کتاب " سردم است؛ کمی آواز عاشقانه بخوان"

رضا کاظمی



 

برف پاک کن؛

جان می‌کَنَد …

باران،

اما

این سوی شیشه است! …


...

هر زنی

یک‌شب احساس می‌کند آنقدر عاشق است

که باید، باید، باید

یک‌نفر را به دنیا بیاورد و خوشبخت کند



مادران...

مادران اینگونه‌اند...



لیلا کردبچه


 

شبی اما

ماه تنها شبیه خودش بود

و آسمان از سر بیکاری

داشت صورتش را باد می زد

دوستت نمی داشتم ,چه می کردم؟

دنیا

برای ادامه ی زندگی

توجیه شاعرانه ای می خواست.


لیلا کردبچه 

زنها هرچقدر کوچیک باشن


اما مادرن و پناه مردها هستن


حتی دختر کوچولوها هم پناه باباهاشون هستند



" مصطفی مستور "

زن ها از عـادی شدن

از تکراری شدن

از مثل روز اول نبودن

می تـرســند ... !

زن ها را مـثل روز اول دوست بـدارید ...

عید، بهترین بهانه است


برایم بوسه ای


لای قرآن بگذار..




بهار منصوری


 

دوستت‌ دارم‌ُ

با تو لج‌ بازی‌ نمی‌کنم‌ !

مانند کودکان‌،


سَرِ ماهی‌ها با تو قهر نخواهم‌ کرد:

ماهی‌ِ قرمز مال‌ِ تو،


ماهی‌ِ آبی‌ مال‌ِ من‌...

هر دو ماهی‌ مال‌ِ تو باشدُ


تو مال‌ِ من‌ !



نزار قبانی

این همه کلاغ می خواهد چکار؟


این شهر


تنها خبرش تویی


که بر نمی گردی!




مهدی نعمت زاده

نامه ات را هنوز می خوانم


گفته بودی بهار می آیی


می نویسم قطار


اما تو


با کدامین قطار می آیی...؟!




(عمران میری)


 

در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد

کس جای در این خانه ویرانه ندارد


دل را به کف هر که دهم باز پس آرد

کس تاب نگهداری دیوانه ندارد


در بزم جهان جز دل حسرت کش مانیست

آن شمع که می‌سوزد و پروانه ندارد


دل خانه عشقست خدا را به که گویم

کارایشی از عشق کس این خانه ندارد


گفتم مه من! از چه تو در دام نیفتی

گفتا چه کنم دام شما دانه ندارد


در انجمن عقل فروشان ننهم پای

دیوانه سر صحبت فرزانه ندارد


تا چند کنی قصه ز اسکندر و دارا

ده روزه عمر این همه افسانه ندارد




"حسین پژمان بختیاری"

نه وصلت دیده بودم کاشکی ای گل نه هجرانت

که جانم در جوانی سوخت ای جانم به قربانت


تحمل گفتی و من هم که کردم سال ها اما

چقدر آخر تحمل بلکه یادت رفته پیمانت


چو بلبل نغمه خوانم تا تو چون گل پاکدامانی

حذر از خار دامنگیر کن دستم به دامانت


تمنای وصالم نیست عشق من مگیر از من

به دردت خو گرفتم نیستم در بند درمانت


امید خسته ام تا چند گیرد با اجل کشتی

بمیرم یا بمانم پادشاها چیست فرمانت


شبی با دل به هجران تو ای سلطان ملک دل

میان گریه می گفتم که کو ای ملک سلطانت


چه شبهایی که چون سایه خزیدم پای قصر تو

به امیدی که مهتاب رخت بینم در ایوانت


به گردنبند لعلی داشتی چون چشم من خونین

نباشد خون مظلومان؟ که می گیرد گریبانت


دل تنگم حریف درد و اندوه فراوان نیست

امان ای سنگدل از درد و اندوه فراوانت


به شعرت شهریارا بیدلان تا عشق میورزند

نسیم وصل را ماند نوید طبع دیوانت



"شهریار"

هنرم کاش گره بند زر و سیمم بود

که به بازار تو کاری نگشود از هنرم

سیزده را همه عالم بدر امروز از شهر

من خود آن سیزدهم کز همه عالم بدرم



شهریار

زور که نیست


تو



باید مال من باشی!

(بهرنگ قاسمی)

بهار آمد وُ، نیامدی،

اما پرستوها

بذر تو را آوردند.

زمینْ جای مناسبی نبود،

در دلَ‌م کاشتمَ‌ت!



( رضا کاظمی )

با تو نیستم ..!! تو نخوان ..!! با خودم زمزمه میکنم ...!!!

من خوبم . . . من آرامم . . . من قول داده ام

فقط کمی تو را کم آورده ام

یادت هست می گفتم در سرودن تو ناتوانم؟!

واژه کم می آورم برای گفتن دوستت دارمها؟

حالا تـمــــــــام واژه ها در گلویم صف کشیده اند !

با این همه واژه چه کنم؟

تکلیف این همه حرف نگفته چه می شود؟!

باید حرفهایم را مچاله کنم و بر گردن باد بیاندازم . . .

باید خوب باشم !!

من خوبم . . . من آرامم . . . من قول داده ام

فقط کمی بی حوصله ام !!

آسمان روی سرم سنگینی میکند . . .

روزهایم کش آمده . . .

هرچه خودم را به کوچه بی خیالی میزنم ، باز سر از کوچه دلتنگی در میاورم

روزها تمام ابرهای اندوه در چشمان منند ولی نمی بارند

چون . . .

من خوبم . . . من آرامم . . . من قول داده ام

تمام خنده هایم را نذر کرده ام که گریه ام نگیرد

اما شبها . . !!

وای از شبها . . .

هوای آغوشت دیوانه ام میکند !

موهایم بد جور بهانه دستانت را میگیرند !

تک تک نجواهای شبانه ات لا به لای موهایم مانده اند !

کاش لااقل میشد فقط شب بخیر شبها را بگویی تا بخوابم ؛

لالایی ها پیشکش . . !!

من خوبم . . . من آرامم . . . من قول داده ام

فقط نمیدانم چرا هی آه میکشم

آه

و

آه

و باز هم آه . . .

خسته شدم از این همه آه کشیدن . . .

شبها تمام آه ها در سینه منند !!

آن قدر سوزناک هستند که می توانم با این همه آه ، دنیا را خاکستر کنم

اما حیف که قول داده ام

من خوبم . . . من آرامم . . . .

فقط کمی دلواپسم !!

کاش قول گرفته بودم از تو

برای کسی از ته دل نخندی .

می ترسم مثل من عاشق خنده هایت شود

حال و روزش شود این . . .

تو که نمی مانی برایش ، آنوقت مثل من باید

آرام باشد . . . خوب باشد . . . و . . . قول داده باشد

بیچاره . . .

غم که می آید در و دیوار شاعر می شود

در تو زندانی رفتار شاعر می شود

می نشینی چند تمرین ریاضی حل کنی

خط کش و نقاله و پرگار ، شاعر می شود

تا چه حد این حرفها را می توانی حس کنی

حس کنی دارد دلم بسیار شاعر می شود

تا زمانی با توام ، انگار شاعر نیستم

از تو تا دورم ، دلم انگار شاعر می شود

باز می پرسی چطور اینگونه شاعر شد دلت ؟

تو دلت را جای من بگذار ، شاعر می شود

گرچه می دانم نمی دانی چه دارم می کشم

از تو می گوید دلم هر بار شاعر می شود


نــــجــــمه زارع